Sessiz Hayallerin Kıta Sahanlığında

Saat 23:39 olmuştu, sıcacık şöminenin başında elinde kitabı ile dalıp gitmişti oralara, şuralara, buralara. Kısık bir esinti ile sessizliğe eşlik eden Dulce Pontes vardı yalnızca odada. Yalnızlığın ve tükenmişliğin hissedilen en büyük acılardan biri olduğunu o akşam anlamıştı. Kitapları ile baş başa, koskoca bir evde tek başına ötelediği duyguları ile hesaplaşırken bir kez daha ne kadar çaresiz olduğunu anlamıştı. Kazanmanın veya kaybetmenin olmadığı süresiz bir mücadelenin başrol oyuncusu, aynı zamanda tek kişilik bir oyunun da izleyicisiydi. Gerçekler kadar sanrılar ile yaşamaya adanmış hayatının belki de en verimli çağını sebepsiz yere, monoton olarak geçirmekteydi. Bir ışık, bir tepki veyahut herhangi bir işaret olmalıydı onu harekete geçirecek, kaygılarını geride bırakacak, yeniden hayaller kurup onlara özlemle sarılacak bir devinim bekliyordu. Olmuyordu ve günler günleri kovaladıkça ümidini kaybetme noktasına geldiğinde her seferinde kendine telkinlerde bulunuyor ve bu serüvenin sonunu görmeye ant içiyordu. Evet, biliyordu ve hiç de kolay olmayacaktı, olsun mücadele ruhunu hep yaşatacaktı içinde, yaşatmalıyım da diyordu.

Kafasını kaldırdı biran ve elindeki kitabını fark etti yeniden. “Sessizliğin tırmalıyor kulaklarımı” yazıyordu kitabın sayfasında, yazar ne kadar da güzel ifade etmişti içinde bulunduğum durumu diyerek mırıldandı. Sessizliğin o can sıkıcı sesi, işte o yüzden fonda ona sesleniyordu Dulce.

Saat: 00:17

Sayfaları çevirdikçe en iyi dostu kitabı ile ünsiyetini giderek arttırıyor ve üçüncü tekil şahıs olan yazar ile dostluğunu pekiştiriyordu. Öyle değil mi, okumak var olmanın dayanılmaz hafifliğinin ruh üzerindeki etkisi değil miydi? En azından sessizliğin etkisinden kurtarıyordu ya onu, bu da ona yeterdi. Şöminedeki odunların çıtırtısı Dulce ile bir harmoni oluşturdu sonbahardan kalma kışa gebe odanın içinde. O yine okumaya devam etti kitabını kimseler bilmese bile sessizce.

Uzaklara…