Ömrümden 5 Yıl Gitti

Bir arkadaşımın sosyal medyadan alıntıladığı şu mesaj ile güne başladım: 

“Bugün çocuk esirgeme kurumundan bir çocuk yattı servise. Damar yolu açmak için yanına gittik, herkes anne babasının kucağında ağlarken o başını eğip onları izledi. Sesini çıkarmayan tek çocuktu. Ağlayabilirsin istiyorsan dedim elini tutabilir miyim dedi. Ömrümden beş yıl gitti.” Bu olay ister gerçek olsun veyahut olmasın bir hakikat var ki o da yetim olan çocukların aile şefkatini maalesef alamıyor olması. Devlet belki ekonomik olarak her şey bu çocuklara sağlıyor fakat sevgi maddi bir şey değil ki ana-baba gibi çocuklara aktarılabilsin. Hep bir yanı eksik oluyor bu çocuklar. Sevgisiz beslenen bir birey nasıl olurda sağlıklı bir zihniyete sahip olabilir düşünülmesi gereken bir konu. Sizi diyorsunuz şimdi: ne yapılacak o zaman, nedir bunun ilacı? Şöyle ki belki bunun işte buldum, ilacı budur denilecek bir şey olduğunu düşünmüyorum fakat bir tedavi şekli olarak: “yetimin başını okşayın” nasihati çok önemli bir husus. Samimi bir şekilde kendimize soralım en son bir yetim veya öksüz ile ne zaman ilgilendik? Para vermenin ve hediye almanın haricinde ne yaptık onlar için? Biraz vakit geçirdik sonra döndük evimize belki de. Çocuklu aileler belki bu hususu daha iyi anlayacaktır.

Gelin bir şeyleri EFT veya havale yoluyla yapmaktan öteye gidelim.

Gelin bizde bir çocuğa samimi sevgimizi hediye edelim bu sefer içtenlikle.

Gelin bizde yetimlerin elinden tutalım.

Bunlar yapılmayacak işler, uğraşlar değil sadece vakit ayırmak gerek. Belki de diyorsunuz ben kendi çocuğuma vakit ayıramıyorum sen yetime git elinden tut diyorsun. O zaman sen önce kendi çocuğunuzla işe başlayın, yoksa onun kaybı daha çok olur. Annesi ve babası gerçekte yaşayan ve yanında olan ama sevgisi çocuğun içinde olmayan bir bireye dönüşmesi evlatlarınız.

Diyor ya yukarıda: ”… Ömrümden beş yıl gitti” diye, ben okurken ömrü tükettim bile.

“Ben senin baban olayım, Âişe de annen olsun istemez misin?”