Bir Zaman Yolculuğu İskenderiye

Uzun zaman oldu kalemi elime almayalı. Uzun bir aradan sonra zamanda bir yolculuk yapmış gibiyim. İskenderiye’deyim bugünlerde. Sanki 1980’li yılların kartpostallarından fırlamış bir hayatın içinde buldum kendimi. 80’li yılların İzmir’inin Alsancak’ında ve Kordonunda yolculuk yapar gibiyim. Eski model Ladaların taksi olduğu, arada Fiat’ın vazgeçilmez Kuş serisinin Şahinlerini görüyorum bu metruk deniz kentinde. Denizin esintisi klimasız ortamlarda Madran Gazozunun hasretini çağrıştırıyor. Sanki bir dilenciyi andıran binaların köhnemiş bakışları altında adımlıyorum İskenderiye sokaklarını yalnız bir şekilde. Aslında hoşuma gidiyor sanki zamanda yolculuk yapan ve filmlerde gördüğümüz karelerin içine kendimi sıkıştırılmış gibi hissediyorum. Kalabalık ve gök gürültüsü kadar yoğun seslerin, bağrışmaların ve vazgeçilmeyen korna seslerin arasında inanılmaz bir dinginliği ve sessizliği tadıyorum tarifsizce, kelimelere sığabildiği kadar anlatabiliyorum sizlere. Kahvaltılarda Arap Müziği ile Trük Sanat müziğinin harmanlanmış tınısı eşlik ediyor çoğu zaman bana.

Mesela Ebru Gündeş’i yeniden dinliyorum aradan geçen 20 yıldan sonra.

Mesela Tarihi bir binada çalışırken kendimi Atıf Yılmaz’ın Şekerparesinde buluyorum.

Mesela taksilere bindiğimde Galata’dan geçen camları sona kadar indirilmiş şoförün kolunu camdan sarkıttığı serkeş bir yolculukta gibi hissediyorum.

Mesela Mesela Mesela diye uzayıp gidiyor zaman yolculuğum.

Belki de dilimden düşürmediğim bir şarkı gibi sevimli geliyor bana İskenderiye. Bu kadar keşmekeşliğine rağmen hoşlanma dürtüsünü heyecanlı bir kalp atışı gibi hissediyorum her dokumda.

Kim bilir belki uzun yıllar burada olacağım belki de alıp bavulumu çıkacağım bu zaman kaymasından.

Yine de yaşadıklarımız tecrübelerimize dönüştükçe hayat daha anlamlı oluyor ve bakalım kahramanlarımızı neler bekliyor.

İskenderiye

19 Eylül 2018