Bugün Ben Birilerini Özledim

Bugün günlerden pazar Sevgili Okuyucu,

Kimi zaman kendimi özgür gibi hissettiğim esaret dolu günlerimin 89 gün kalmış halindeyim. Geri de bıraktığım 2 ay gibi bir zamanın nasıl geçtiğini arkama bakınca daha iyi anlıyorum. Öyle bir yer ki burası her gün özgürlüğe adım atacağım o günün hayali içinde yaşıyorum. 

Özledim çok özledim.

Değer verdiklerimi, evimi, dostlarımı, eşimi, her şeyi özledim. 

İstanbul'u özledim. 

Eminönü'nden Üsküdar'a vapurla geçmeyi özledim.

Dostlarla muhabbeti özledim.

Uğur Abimin arabesk müziklerini özledim :)

İsmail Abimin her sabah "hocam nasılsın?" deyişini özledim.

Abdülbaki'nin "kocaman ne var ne yok deyişini, gitti gül gibi gençliğim" demesini özledim :)

Ahmet'in kahkahalarını özledim.

Fatih'in ince esprilerini özledim.

Ekrem'in mütevazılığını özledim.

Mustafa'nın "hemi "deyişini özledim :)

Özledim, odamın kapısının her çalındığında kardeşlerimle muhabbet etmeyi özledim.

Adil Abimin hatıralarını dinlemeyi özledim.

Ömer Abimin "hallederiz abicim" demesini özledim.

Nurullah Hocamın fıkralarını özledim

Usame'nin ufuk açan fikirlerini özledim.

Anlayacağınız dostlar herkesi özledim. Anamı, babamı, kardeşimi özledim. 

Bir de yüreğimin diğer parçasını özledim, içten, kelimelerle ifade edilemeyen türden.

Bugün günlerden pazar dostlar ve ben bugün yine birilerini özledim.

Uzaklardan yazılmış bir iç döküşün kelimelerle vücut bulduğu halidir bunlar. 

Özledim çok uzaklardan.